Wsparcia finansowego inwestycjom w centra logistyczne udzielają także kraje związkowe i samorządy lokalne, angażując środki finansowe w ramach różnych modeli finansowania inwestycji. Realizacja inwestycji ma następujący przebieg:
1. Inicjowanie budowy centrum logistycznego (inicjatorami i podmiotami wspierającymi budowę centrów logistycznych są: rząd federalny, rządy krajów związkowych, towarzystwa wspierania gospodarki, urzędy planowania, władze samorządowe, izby przemysłowo-handlowe, firmy transportowe)
2. Organizacja prac przygotowawczych (inicjatorzy powołują spółkę rozwojową w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, której powierzają następujące zadania: opracowanie programu budowy centrum logistycznego i dokumentacji, pozyskanie inwestorów i środków finansowych, wykup i uzbrojenie gruntów, nadzór nad budową centrum logistycznego)
3. Finansowanie inwestycji (źródłami środków inwestycyjnych są: inwestorzy, którzy chcą udostępniać infrastrukturę operatorom logistycznym, firmy transportowe inwestujące dla własnych potrzeb, podmioty publiczne tworzące porozumienia z kapitałem prywatnym. Ponadto źródłami pieniędzy publicznych są: środki budżetowe i fundusze celowe krajów związkowych, programy i fundusze federalne kierowane na rozwój infrastruktury, dotacje miast i gmin, dotacje i programy Unii Europejskiej. Kapitał inwestycyjny uzupełniany jest kredytem bankowym.)
4. Eksploatacja (centrami logistycznymi zarządzają przez organy nadzorcze spółek różne podmioty: inwestorzy, którzy budowali centrum logistyczne, spółka rozwojowa, miasto, gmina, towarzystwo rozwoju gospodarki).

Bezpośrednie zarządzanie centrum logistycznym powierza się spółce eksploatacyjnej, która dzierżawi majątek od spółki rozwojowej. Ta dość powszechna praktyka ma związek ze zgodnym z prawem unikaniem podatku od prowadzenia działalności gospodarczej w przypadku, gdy podmiot osiągający przychody z wynajmu infrastruktury innym podmiotom nie jest jej właścicielem, a jedynie najemcą.

Polski model realizacji inwestycji
W Polsce z powodu braku jakiejkolwiek polityki wobec centrów logistycznych nie wykształcił się żaden model ogólny. Poszczególni inicjatorzy pozostawieni sami sobie próbowali i nadal próbują realizować inwestycje, które mają charakter indywidualny.

W Polsce inicjatorami budowy centrów logistycznych są różne podmioty, o czym za każdym razem decyduje indywidualny charakter przedsięwzięcia:
1. W przypadku inicjacji według modelu ewolucyjnego jest to sektor publiczny, ponieważ tylko on jest zainteresowany aktywacja gospodarczą tego terenu wykraczającego wielkością poza potrzeby indywidualnego inwestora. Dzieje się tak dlatego, że inicjatywa polegająca na przygotowaniu gruntów pod indywidualną działalność wielu użytkowników, a następnie ich odsprzedaży lub wynajmie jest mało atrakcyjna z punktu widzenia oceny efektywności inwestycji przez inwestorów, którzy oczekują wewnętrznej stopy zwrotu (IRR) na poziomie 20 – 30%.
2. W przypadku modelu zarodkowania inicjatorem może być zarówno podmiot sektora publicznego, jak i prywatnego. Z reguły będzie to ten, kto znajdzie w nim największą korzyść. Dostrzeżenie możliwości realizacji innych elementów składających się docelowo na centrum logistyczne jest kwestią edukacji zarówno sektora publicznego jak i prywatnego. Wiedza o naturze centrum logistycznego i korzyściach wynikających z jego „posiadania”, który może przesądzić o zaangażowaniu się inwestorów w skali większej niż tylko rozwiązanie problemu, który wywołał działanie.
3. Elementami zarodkującymi mogą być różne potrzeby lokalne wymagające rozwiązania:
- usprawnienie obsługi celnej – budowa terminala celnego, nowoczesny magazyn składowy
- uruchomienie przewozów kombinowanych – budowa terminala kontenerowego
- aktywacja gospodarcza gminy, aglomeracji miejskiej, regionu – wytyczenie i zabudowa strefy przemysłowej (tzw. budownictwo kompleksowe)
- odzyskiwanie drogich terenów śródmiejskich pod inwestycje mieszkaniowe, kulturalne, sportowe – budowa strefy przemysłowej poza obszarem zwartej zabudowy miejskiej
- wykorzystanie zbędnej infrastruktury po likwidowanych lub upadłych przedsiębiorstwach państwowych – budowa parków produkcyjno-technicznych
4. W najbliższych latach nie należy liczyć na zmianę polityki rządu w zakresie włączenia się państwa w rozwój krajowych sieci logistycznych choćby z dwóch powodów:
- ogromnego deficytu budżetowego, który w ciągu najbliższych lat będzie hamował angażowanie środków budżetowych w przedsięwzięcia, którym nie zostanie nadany priorytet
- braku wiedzy w sferach decyzyjnych o potrzebie budowy krajowej sieci centrów logistycznych, co najprawdopodobniej sprawi, że centra logistyczne nie staną się priorytetem

Z powyższych powodów model typu włoskiego czy niemieckiego nie będzie w Polsce realizowany. Natomiast można zaobserwować coraz większe i liczniejsze inicjatywy sektora publicznego na poziomie lokalnym. Inicjatywy te wykorzystują indywidualne, lokalne uwarunkowania, w wyniku czego powstają różne modele mieszane. W sytuacji zróżnicowania politycznego w poszczególnych instytucjach publicznych i dominacji polityki nad odpowiedzialnością za długoletni rozwój gospodarczy, postawienie na taki model jest obarczone bardzo dużym ryzykiem niepowodzenia.